8. Jak się nauczyć odmiany francuskiego „avoir” w czasie teraźniejszym?

W podręcznikach znaleźć możemy tak rozpisaną odmianę francuskiego avoir ‘mieć’:

	forma twierdząca	forma pytająca	forma przecząca
1 os. lp.	j’ai	est-ce que j’ai?	je n’ai pas
2 os. lp.	tu as	as-tu?	tu n’as pas
3 os. lp.	il/elle/on a	a-t-il?, a-t-elle?, a-t-on?	il/elle/on n’a pas
1 os. lm.	nous avons	avons-nous?	nous n’avons pas
2 os. lm.	vous avez	avez-vous?	vous n’avez pas
3 os. lm.	ils/elles ont	ont-ils?, ont-elles?	ils/elles n’ont pas

Musimy sobie na początku uświadomić, iż powyższa tabela nie zawiera wyłącznie odmiany franc. avoir w czasie teraźniejszym. Oprócz form avoir zawiera ona również:

‒ formy zaimków osobowych nieakcentowanych,

‒ reguły tworzenia pytań (przez est-ce que i inwersję),

‒ reguły tworzenia przeczeń,

‒ przykłady elizji (j’ai ≤ je ai, n’ai ≤ ne ai itd.).

Często popełnia się błąd polegający na uczeniu się większej liczby informacji, niż się uczącemu wydaje, i większej, niż jest to w rzeczywistości potrzebne. Owszem. nie sposób odmienić franc. avoir bez zaimków, ale odmiana zaimków to osobne zagadnienie. Tak samo jak tworzenie pytań, tworzenie przeczeń i zasady elizji. Te informacje uczący się języka francuskiego zapewne posiada na etapie nauki czasownika nieregularnego, jakim jest avoir. A nawet jeśli nie, to osobiście proponowałbym nie mieszać tych zagadnień, lecz nauczyć się ich oddzielnie, a nie wszystkich na raz. 

Tak więc w istocie należy zapamiętać tylko poniższe formy wraz z ich przyporządkowaniem do liczby i osoby:

1 os. lp.	ai	/e/
2 os. lp.	as	/a/
3 os. lp.	a	/a/
1 os. lm.	avons	/avɔ̃/
2 os. lm.	avez	/ave/
3 os. lm.	ont	/ɔ̃/

Do form dodano wymowę. Można by położyć nacisk na naukę wymowy ‒ byłoby to łatwiejsze ze względu na mniejszą liczbę głosek. Jednak pamiętając wymowę, trudniej byłoby odtworzyć pisownię ze względu na to, iż w powyższych formach wiele liter jest niemych (np. <s> w as, <t> w ont itd.). Nie da się odtworzyć niewymawianych liter na podstawie samej wymowy: musielibyśmy dodatkowo zapamiętać, że w 2. os. lp. głosce /a/ w zapisie towarzyszy nieme <s>, a w przypadku /a/ z 3. os. lp. nie ma żadnej litery niemej. Lepszym rozwiązaniem będzie nauka pisowni. 

Nasz zestaw form możemy zredukować jeszcze bardziej: w 1. i 2. os. lm. pojawiają się częste w odmianie czasowników francuskich w czasie teraźniejszym końcówki -ons /ɔ̃/ i -ez /e/. Jeśli pamiętamy je z odmiany czasowników regularnych, nie musimy się ich specjalnie uczyć. Tak więc mamy do zapamiętania następujące formy: 

1 os. lp.	ai
2 os. lp.	as
3 os. lp.	a
1 os. lm.	av-
2 os. lm.	av-
3 os. lm.	ont

Uzyskaliśmy więc krótkie ciągi liter, które trzeba powiązać albo z wartościami kategorii fleksyjnych (osobami i liczbami), albo zapamiętać w ciągu. Najłatwiejsze będzie to drugie niż wiązanie z osobami i liczbami.

Ciągi liter <ai, as, a, av, av, ont> są abstrakcyjne. By ułatwić sobie ich zapamiętanie musimy je wzmocnić w jakiś sposób, np. słowami pomocniczymi [metoda słów pomocniczych]:

ai            > jAJo

as           > ASia

a             > Amputować

av av       > awaryjnie awaryjny

ont          > mONTer

Teraz trzeba te słowa połączyć. Przykładowe słowa pomocnicze pozwalają ułożyć dość makabryczną historyjkę pomocniczą [metoda historyjek]: „Jajo Asia amputowała awaryjnie awaryjnemu monterowi telewizji kablowej”. Historyjka jest dobra, ponieważ jest śmieszna, zawiera w sobie także czarny humor i podteksty erotyczne. Brakuje w niej jednak miejsca dla jej autora.

Powyższe słowa pomocnicze i historyjka są jedynie przykładami. Każdy uczący się odmiany avoir powinien wymyślić własne słowa i swoją historyjkę lub użyć innych metod.